Wat zich die zaterdag afspeelde hoog in de bergen die Chloé zo liefhad, laat een grote leegte achter in mijn hart.
Het moet ondertussen ongeveer zes jaar geleden dat ik Chloé voor het eerst zag. Eerst op de Worldcup in Puurs, als een jeugdig sterretje, later als een gepassionneerde en getalenteerde klimster die ik dankzij de vele wedstrijden als scheidsrechter steeds beter leerde kennen. Dat ze er voor koos om zich in Frankrijk te vestigen was een eigenlijk geen grote verrassing. Wie wil er niet zo dicht mogelijk bij die geliefde bergen zijn ?
Jullie maakten haar droom waar, daar waar het voor velen bij dromen blijft. Hoeveel keer zagen we elkaar niet op wedstrijden zowel in Belgïe als in het buitenland. Het was een heel aangename constante op de worldcups om toch steeds die bekende gezichten te zien met wie ik eens een praatje kon maken. Het zijn momenten die ik nog steeds koester in mijn hart.
Zoveel mooie herinneringen aan Chloé. Er slechts één uitkiezen, zou misschien afbreuk doen aan al de andere herinneringen, maar toch… 11 juli 2005, Chloé wint de Open nationale Jeunes in Chamonix en al lachend wordt er nadien nog gezegd dat ze samen met Alix en Cédric Lachat na de worlcup even de Mont-Blanc gaan beklimmen. Als ik nadien hoor dat ze dit ook echt gedaan hebben, is het meer dan duidelijk. Ze heeft een passie voor het klimmen in al zijn facetten. Al de mooie exploten in de jaren daarop bevestigden dit alleen maar.
De leegte in mij hart vult zich met heel veel mooie herinneringen. Aan Chloé, aan de wedstrijden, aan jullie, die dit allemaal maakten voor haar en er voor zorgden dat zij de kans kreeg om te doen wat ze graag deed. Zij leefde het leven.
Ik ben er overtuigd dat ze hierboven goed op ons past, in berg en dal. Chloé zal steeds bij ons zijn. Zij leeft verder in onze harten.